Dit vindt ik nou het mooie van het Duckforum, je komt hier de raarste dingen tegen, zo gaat het over tieten, en dan ineens over KOFFIE,
.... mooi, mooi , mooi.
Big_G, ik zal niet zeggen dat ik voor jou ga zorgen dat je het goedkoper kunt krijgen via mij, maar ik beloof je ik ga maandag op mijn werk toch eens informeren naar deze koffie, want ik denk dat ik bij ons op het werk hier wel een omweg kan vinden naar een "goedkopere prijs", omdat wij dagelijks met bonen werken (cacao) als je de naam Callebaut iets zegt...
Onder mijn bericht staat nog een leuk verhaal over deze koffie, het is wel lang, maar zelf vond ik het wel interessant....
Gezien op de de Belgische zender TV1 bij het programma 'Aan Tafel'. Hieronder leest u meer over deze zeer bijzondere en exclusieve koffie. Natuurlijk kunt u deze ook bij ons bestellen. Dit is het hoogtepunt voor de zeer ervaren koffiedrinker, verfijnt en zeer kostbaar. Maar al onze koffies zijn bijzonder en van topkwaliteit. Kijkt u maar eens in onze bestellijst. Uiteraard bij u aan huis te bezorgen. Ook in Belgi?! Of kom langs om te proeven in Baarn.
Keutelkoffie
Kopi Luwak exclusiefste en duurste koffie ter wereld
Met een liturgische sacraliteit roostert Barend Boot enkele bonen van zijn Kopi Luwak. Een half uur later druppelt er een cr?mige ristretto uit zijn espressomachine. We proeven gespannen. Boot jubelt. 'Meer dan perfect, dit smaakt naar versteende schnaps van truffellikeur.' Het vraagt nochtans een beestje met een goede neus en een middelmatige spijsvertering om ons deze zeldzame en peperdure koffie te helpen vinden. Eenmaal het dier de boontjes heeft uitgepoept, kan de zegetocht van de Kopi Luwak beginnen. Wij gingen proeven.
Het waren de Jongens & hun Wetenschap die erover begonnen. Er zou een koffie bestaan die komt uit de uitwerpselen van een diertje dat hoog in de wouden van Sumatra leeft, en die koffie zou de beste zijn die er bestaat. Dat diertje zou verslaafd zijn aan koffiebonen, en daar in de kruin van koffiebomen op Sumatra alsmaar door van eten. Maar de maag van het beest zou de bonen niet verteerd krijgen. De bonen zouden worden uitgepoept, en mensen zouden onder de bomen de keutels bijeenvegen, er de stront afspoelen en de bonen roosteren. Daarmee zou de beste en duurste koffie ter wereld gemaakt worden.
Het verhaal klopt - zij het niet tot in de details - en het dier in kwestie is de luwak (paradoxurus hermaphroditus), ook wel palmroller of koffierat genoemd. Roland Van Bocxstaele van de Antwerpse zoo heeft zich in het dier verdiept, ook al heeft de Antwerpse zoo er geen exemplaar van. 'De luwak is een katachtig nachtdier van de familie van de civetachtigen. Er leven veel luwaks in Zuid-Oost Azi?. De luwak is verlekkerd op het vruchtvlees van de koffiebes. Door allerlei chemische processen komt het vruchtvlees in de maag vrij. De kern wordt niet verwerkt maar uit het lichaam verwijderd. De luwak is daarmee lang geen uitzondering. Denk maar aan de olifant die de noten van palmen ook gewoon terug uitpoept. De luwak is evenmin een uitzondering als het gaat over de bruikbaarheid van de faecali?n voor mensen of dieren. Vergeet niet dat konijnen hun smeu?ge keutels terug opeten. Pas in een tweede fase komen er de kleine harde en onbruikbare keuteltjes uit.'
Hogepriester
Eigenlijk is er dus niks mis met de luwak. Wel integendeel. De inwoners van Sumatra borstelen aan de voet van de hoge koffiebomen nog altijd de keutels bijeen en spoelen er de smurrie af. Wat overblijft zijn de bleekkleurige koffieboontjes, iets kleiner dan de meeste bonen die wij kennen. Van Boxcstaele: 'Vreemd genoeg heb ik in de wetenschappelijke literatuur niks gevonden over wat er chemisch in de maag van de luwak met de boon gebeurt wat tot de heel bijzondere smaak van de luwak koffie leidt.'
Tot hier de les in biologie. Wat ons duidelijk meer boeit, is hoe die koffie nu eigenlijk smaakt. In Belgi? is de Kopi Luwak niet te vinden. Navraag op het hoofdkwartier van Douwe Egberts deed alleen maar wenkrbauwen fronsen. In het Nederlandse Baarn (bij Hilversum) stoten we op The Golden Coffee Box, een koffietempel waarin hogepriester Barend Boot met omzichtigheid en oeverloze passie koffie invoert, maalt, verkoopt en drinkt. 'Tuurlijk ben ikzelf aan koffie verslaafd. Ik drink dagelijks zo'n 25 tot dertig koppen.' Pardon? We stellen geen tekenen van tremor of stress vast. 'Ik kan er perfect door slapen hoor. Want een goede koffie bevat niet veel cafe?ne. Hoe harder je het water door de koffie heenperst, hoe meer smaak je krijg en hoe minder cafe?ne.'
Boot is zelf al een verhaal op zich waard. Hij is geboren in de juten zakken koffie die zijn vader invoerde en verkocht. 'Mijn vader startte vijftig jaar geleden als koffie-inkoper. Van hem kreeg ik de smaak van een goed kopje koffie te paken. Die smaak die zou me nooit meer loslaten. Ongemengde, vers gebrande en superieur gezette koffie: je wil niks anders meer!' Zijn broer is vandaag koffieconsultant in San Francisco. Boot: 'Mijn vader ontwikkelde een eigen klein brandertje en doopte het 'the golden coffee box'. Hij nam er een patent op en produceerde en verkocht er wereldwijd zo'n achthonderd stuks van.'
Barend Boot begon zelf met een winkel, en wilde vooral de 'betere' koffie verkopen. 'Mijn stelling is eenvoudig: zelfs duurdere koffie kost in absolute termen nog altijd niet zo veel geld. Waarom zou je dat laten? Ik ben niet geboren om met de standaardmerken bezig te zijn.' En in zijn speurtocht naar alsmaar betere koffie stootte Boot zeven jaar geleden op de Kopi Luwak. Hij haalt er een klein juten zakje bij en zet het omzichtig op tafel. Zijn hele winkel ruikt naar de beste koffies. Gek wordt hij als er een overdadig geparfumeerde dame zijn winkel binnenkomt. En zijn personeel wordt streng verboden deodorant of parfum op zich te dragen. Maar dit alsnog geurloze zakje bevat iets uitzonderlijks, zo leren we snel. Boot neemt enkele nogal verschrompeld uitziende bonen in zijn hand. 'Dit is 'em. Elk jaar wordt er maar tweehonderd kilogram van de beste Kopi Luwak verkocht. Hier heb ik er twee kilogram van. Elk jaar verkoop ik vijf kilo, hoofdzakelijk aan enkele toprestaurants in en rond Amsterdam. Ik verkoop per vijftig gram, dat kost je dan zesendertig euro. Daar krijg je zo'n kopje of zes uit.' Restaurants vragen door de bank een kleine twintig euro voor een kop. Nog altijd beterkoop dan marihuana? Ach, alles is relatief. Boot staat op, steekt de stekker van zijn brander in het stopcontact en giet vijftig gram van de koffie in de machine. Hij wijkt er geen millimeter vandaan. Af en toe mogen we de dampen opsnuiven. Onverklaarbare geuren prikkelen. Het proces heeft een aanvang genomen, nu wordt het ernst.
Dubbele krak
'Luister, de eerste krak!' roept hij gefascineerd. Boot is totaal vergeten dat er een journalist en een fotograaf naast hem staan. 'De boon zwelt en springt uiteindelijk uit haar huid. Ze zal nog een tweede keer kraken, deze maal iets zachter. Om een maximaal aroma te krijgen, moet de boon zachtjes branden, ongeveer achttien minuten. Ik ben vast besloten hier de beste koffie uit de geschiedenis te zetten.' En die mogen wij proeven. De geur die ondertussen uit de brander opstijgt, is mooi, met veel body en een perfecte balans tussen zoet en fris.'
Na de tweede krak moeten de bonen heel snel afkoelen. Dat duurt een tijdje, want de bonen komen uit de brander met een temperatuur van 220 graden. Nadien moeten de edele bonen gemalen worden. 'Zo fijn mogelijk', doceert Boot. 'Want water is lui en zoekt de makkelijkste weg door de koffiemachine. Hoe fijner je de bonen maalt, hoe minder vrije ruimte dat water krijgt en hoe meer aroma het ondertussen meekrijgt. De gemalen bonen worden zorgvuldig opgevangen, geen korreltje mag verloren gaan. In de espressomachine wil Boot nu een ristretto - een kleine espresso - zetten. 'Daarvoor moet er ongeveer tien kilo op de gemalen koffie geduwd worden, alweer om ervoor te zorgen dat er zoveel mogelijk aroma vrijkomt.' Een en ander zou volgens de expert dertig seconden moeten duren, bij een watertemperatuur van 88 tot 91 graden: langzaamheid past grootste zaken.
'Ik maak vandaag vijf sensationele ervaringen mee. Deze morgen proefde ik een Panamese Panamariakoffie. Ik genoot ervan toen een collega kwam proeven. Een Jama?ca Blue Mountain was mijn derde toppunt. Deze middag heb ik op een boontje uit Costa Rica geknabbeld. Het roosteren, malen, zetten en drinken van Kopi Luwak wordt de vijfde.' Hij proeft van het kopje en is 'gemiddeld tevreden'. Het kan nog excellenter. Hij wil ons een tweede kans geven. 'Ik zal nu twintig kilo druk op de zeven gram koffie stampen. Dit is echt de ziel van ons vak.' Met spanning telt hij tot dertig. Er druipt traagjes-langzaam een bijna stroperige cr?me uit zijn Mistral espressomachine. Opgewonden ruikt en proeft hij. Alweer dezelfde appreciatie: 'versteende schnaps van truffellikeur. Perfect, absoluut perfect.' Boot jubelt en is in trance. Voorzichtig slurp ik van de Kopi Luwak. Net als bij whisky trek je op die manier lucht in je mond, waardoor de smaak nog beter tot zijn recht komt. Onbeleefd? 'Ach, ik kan me permitteren om te slurpen, ik ben per slot van rekening een vakidioot', antwoordt Boot. 'Slurpen maakt het koffiegenot nog een stuk spannender.' Ik merk een zoete, lichtjes cacaoachtige smaak. Helemaal geen sterke of agressieve koffie. Totaal anders dan elke koffie die ik in mijn leven al heb gedronken. 'Kopi Luwak is een totaal uitzonderlijke en exclusieve ervaring, een opperste vorm van genot. Deze sensatie kan je absoluut niet elke dag ervaren. Dat zou teveel van het goede zijn.' Meteen voegt hij eraan toe hoezeer het hem stoort als alsmaar naar de nogal vreemde gewoonte van de luwak verwijst. 'Het is een ridiculisering van dit toptoptopproduct.'
