Even een kl*ten tijd.

janblues

Addicted Member
Special Friend
Lid sinds
15 okt 2006
Berichten
2.632
Waarderingsscore
294
Punten
83
Leeftijd
72
Locatie
Baflo
We hebben afscheid moeten nemen van een heel lief maatje onze hond.
Ze was ruim 13 kon niet meer eten bijna niet meer lopen en vooral de laatste paar dagen ging ze hart achteruit.
Maar in laten slapen ja dat is toch wel even een dingetje.
Ze kreeg het eten al een aantal maanden vloeibaar en ik heb het daar mee nog wat kunnen rekken.
Ze had een gezwel in haar mond waardoor het eten moeilijk ging.
In haar hoofd was nog een stuk jonger en dat maakt het er niet gemakkelijker op.
Ik zal het missen, elkaar aan kijken en dan gelijk een kwispelende staart.
Een kop of poot op je schoot en dan een blik kom ga je mee wandelen?
Altijd bij mij als ik buiten bezig was dat ga ik nu missen.
 
Ai ai... het arme beestje. Maar het is niet anders het is beter zo, al klinkt dat hard.
Bijzonder jammer dat je hem hebt moeten laten inslapen ook al was ze al ruim 13.
Vorig jaar op 1 april onze oudste ook moeten laten inslapen helaas.
Het worden gewoon leden van het gezin en zo ga je ze ook missen.:cry2:

Heel veel sterkte gewenst de komende tijd Jan!
 
Soms heb je meer aan je dierenvriend dan aan mensen. Sterkte!
 
@janblues

Wij hebben een paar jaar geleden ook op deze manier afscheid moeten nemen van 1 van onze trouwe viervoeters.

Haar naam was Pukkie, een lieve golden retriever, ze was bijna 13, maar waarschijnlijk 'snachts een tia of iets dergelijks gehad waardoor ze ineens niet meer kon lopen.

Ik ben bij haar nog even gaan liggen terwijl ze haar "spuitje" kreeg.

Dit zijn echt k*tmomenten....

Sterkte!
 
Dankje mannen.
Nummer 10 dat is ook mijn ervaring.
Onze eerste hond een goldenretriever keek dwars door mensen heen.
Als er iemand op bezoek kwam met verkeerde bedoelingen had de hond het eerder door dan wij.
En ja ze horen er gewoon bij in ons gezin.
Maar voorlopig even geen hond.
Ik vind het afscheid te moeilijk worden.
 
sterkte met het verlies jan
 
Sterkte Jan. Heel triest dat je moet besluiten om afscheid te nemen. Meestal voel je aan , dit is het moment en nu niet verder.
 
Heel veel sterkte met dit verlies.
 
Hoi Jan, is inderdaad klote, wij hebben ook in de loop der jaren verschillende honden moeten laten inslapen. Is altijd een heel triest moment. Heel veel sterkte.

B.
 
Het is nog steeds ongewoon.
Mijn eerste was altijd in de kleren tussen 7 en half 8 hond uitlaten samen kippen en vissen voeren en eten maken voor de hond.
 
Veel sterkte Jan!!!
 
Het is nog steeds ongewoon.
Dat zal nog even duren. Het zijn juist de eenvoudige dingen die je altijd deed of bepaalde speciale momenten die je altijd aan de hond laten denken.
Of bijv. als je op de bank zit en hij bij je komt zitten en zo.

Sterkte!
 
Even uit nieuwsgierigheid.... wat voor merk hond had je Jan?
Of was het een vuilnisbakkenras of kruising?
 
Het was een labrador.
Onze eerste was een golden de tweede heidewachtel de ander twee labradors.

We mijn vrouw en ik houden van rustige evenwichtige honden.
De tweede was dat niet.
Met die hond kon je geen kant op.
Luisterde alleen naar mij en had eigenlijk met niemand een band.
Maar de andere 3 waren echte fam.honden.
 
Labrador's zijn over het algemeen inderdaad lekker rustige evenwichten dieren.
Maar er zijn uitzonderingen, hetgeen je niet snel verwacht bij dat merk. Ben ze wel eens tegen gekomen, zelfs een lip optrekken naar iedereen.

Wij hebben hier 3 (nu dus sinds een jaar 2) van die stresskipjes, die dwergpinschers, volgen mij noemen ze dat Duitse dwergpinschers. Ze zijn wat groot uitgevallen. Bijzonder waakzaam en dat is wel goed, maar soms wel eens om gek van te worden.
Helaas geen ruimte voor grote merken, want in theorie hadden wij in het begin ook eerder een Labrador of Golden Retreiver in gedachten.
 
Soms licht het er ook aan hoe je er mee omgaat.
Toen wij onze eerste hond hadden en ik er mee naar een puppy cursus ging waren er 2 dames die ik goed kon ook op de zelfde cursus.
Bijde goldens waren behoorlijk agressief.
Ik besloot toen om ze te helpen.
De honden zijn niet 1 keer tegen mij uit gevallen.
Als ik daar kwam was het voor die honden een groot feest.
Ik kon alles met ze doen.
Als ik dan weer weg was ging het weer mis.
De zus van mij vrouw had ook hond.
Als daar iemand naar binnen ging werd die persoon gebeten.
Maar als ik binnen kwam ging hij naast me liggen. Ik heb er geen verklaring voor.
 
Gek he. Sommige mensen hebben gewoon een speciale band met honden of dieren.
Cesar Milan heeft dat ook. Mijn vrouw heeft dat ook. Niet zozeer dat ze niet bijten, maar als ze ergens binnen komt waar een hond is, ook honden wat liever niet met vreemden te maken hebben, gaan ze gelijk naar haar toe en zitten ze liefst bij haar.

Zal wel iets met uitstraling van de persoon te maken hebben, geen idee. Maar wel leuk als je er zo mee om kunt gaan.
 
Ik had het al toen ik nog heel jong was.
Mijn ouders gingen met mij naar de stad.
Er liep een meneer met een hele grote hond.
Ik liep er op af en kreeg een knuffel.
Die meneer was stom verbaasd. De hond had normaal een hekel aan kinderen.
Ik kwam een keer van mijn werk.
Er kwam een waakhond op mij af.
Hij had het schuim op zijn bek.
De hond keek me aan liep om mij heen en pakte de man die achter me liep.
De man had zijn hele been op liggen.
 
Het is in het algemeen bekend dat normaal de hond 1 baas dult, het zijn roedel dieren.
De katten daarentegen hebben personeel en maakt poeslief de dienst uit.

Als je tegen een hond zegt 'kom hier' dan komt ie
Zeg je tegen een kat 'kom hier' dan kijkt ie je niet eens aan en bekijk het maar.

Wij zijn poezen liefhebbers, mede omdat moeder de vrouw ooit is gebeten door een hond.
Als we een wandelingetje gaan maken ziet ze al een hond op een km afstand en als die losloopt dan is het snel de route aanpassen.
 
Laatst bewerkt:
Maar ook met poezen is het soms verdriet en hulpeloos toezien.
Wij hebben nu een poes van mijn dochter al drie jaar in huis omdat de poes was aangevallen door een hond, en zo gestresst was dat ze nog maar 2 kilo woog. En van rust is bij mijn dochter geen sprake met drie stuiterballen van kinderen.

Maar goed wij verzorgen de dame en is nu bijna 18 jaar. En nu zien we haar ook achteruit gaan. Onderzoek leert dat ze alvleesklierontsteking heeft en niet zo'n beetje ook. Heeft waarschijnlijk veel pijn wat ze niet of nauwelijks laat merken . Is vrolijk aanhalerig en geniet van het zonnetje in de tuin.

Maar ze eet bijna niets en drinkt nauwelijks. De DA heeft hoop dat dat tijdelijk is. Wij brengen nu 2 maal daags onderhuids vocht toe , en injecteren 1 maal daags pijnstiilers en 2x daags iets tegen misselijkheid.

Tevens dienen wij 4x daags zeer voedingsrijk dwangvoer toe
We hopen dat het aanslaat, het beestje is bijna alleen botjes met vel.

Maar ze is nog zeer krachtig, alle vitale functies zijn prima, maar pancreatitus is helaas niet omkeerbaar.
Dus afwachten maar, gelukkig heeft mijn vrouw zeer veel ervaring opgedaan met een van onze vorige poezen die suikerziekte had op 12 jaar en door intensieve verzorging toch nog 18 is geworden , daardoor weet ze hoe ze moet injecteren en vocht onderhuids moet aanbrengen, scheelt een hoop heen en weer naar de praktijk te gaan.

Dus ook hier een beetje ongerust, na drie jasr ga je toch je hechten aan een dier ook al is ze in principe van mijn dochter die regelmatig komt vertroetelen.
 



Hosting Fun

Advertenties

Terug
Bovenaan Onderaan