Gelukkig is het overal eerder uitzondering dan regel.
Ik denk, dat jij niet veel wedstrijden bezoekt, B.T. Ik heb een poosje hier in Finland gescheidsrechterd, en sta nog steeds versteld bij de herinnering aan uit hun zinnen geraakte familieleden, die langs de lijn staan te schreeuwen. En dan bedoel ik niet aanmoedigen....
In de tijd, dat ik in Nederland op de zeevaartschool zat, (1980) voetbalde ik in Haarlem bij TYYB, met zeer veel plezier. Door blessure van een vaste speler kwam ik in een elftal terecht, dat al wel 20 jaar samenspeelde, was samengesteld uit ex-spelers uit het eerste elftal, en waarin het hele bestuur van die (grote) club speelde.
Echter iedere week was er wel een vechtpartij bij een wedstrijd van ons, of moest een scheidsrechter zich uit de voeten maken. Dat waren dus leden van het bestuur, die het goede voorbeeld moesten geven. Als je dan probeerde je medespeler te kalmeren, kon jij ook nog eens klappen krijgen....
Ik kan me ook nog een bizar incident voor de geest halen, waar bij een jeugdwedstrijd een vader het veld in liep, en een jongetje van de tegenpartij, pakweg 10 jaar oud, een schop onder zijn kont gaf....
Ook de zogenaamd "professionele" instelling van trainers van jeugd elftallen vond ik toen al zorgwekkend.
Heel wat mensen hebben mijn uitdrukking:" Geef die kinderen ronde bal en vierkant veld!" proberen te verbeteren, omdat vierkant rechthoekig zou moeten zijn, maar mijn boodschap is duidelijk.
Lekker balletje trappen is voor het grootste deel van de jeugd prettiger, dan met kadaver discipline wedstrijden moeten proberen te winnen, voor een trainer, die zelf dikwijls geen bal recht vooruit heeft kunnen schoppen...
Ik kan me ook heugen, dat onze jongste zoon met leeftijdsgenootjes in een elftal zat. Zij hadden een gemoedelijke trainer, waar al die kinderen graag bij gingen spelen. Tot die man op gegeven ogenblik eruit gewerkt werd, en de zoon van de voorzitter, 19 jaar, voor die groep kwam te staan. Na zijn tweede trainig kwam onze zoon met tranen in zijn ogen thuis. Eerst wilde hij niet vertellen, wat het probleem was, maar toen heb ik eruit getrokken, dat die jonge trainer hem diverse malen verrot gescholden had... Ik ben toen met die jongen gaan praten, en daarna is hij op rustigere manier te werk gegaan.
Einde van dat seizoen kwam de elftal leidster, wiens zoontje ook speelde, op het idee een " echte" trainer in te huren... Die moest dan een vergoeding hebben, en eiste trainingspak en voetbal schoenen.. Bij een elftal, met kinderen van rond de 10 jaar oud... Ik was daar op tegen, omdat in een klein dorp niet genoeg kwaliteit rond loopt, om een elftal professioneler te begeleiden. Echter, enkele ouders, die in hun kroost al toekomstige Jari Litmanen zagen, vonden het wel een goed idee, en ik werd weg gestemd. Op die manier zouden die jongens ook eens iets kunnen winnen, vonden die andere ouders. Echter tegen enkele stads teams hadden zij toch geen enkele kans, omdat die meer keus uit kwaliteit en kracht hadden.
Die groep begon met 24 spelertjes, maar enkele maanden later kon men niet eens meer een achttal op de been brengen voor wedstrijden....
De vrouwelijke wedstrijdleider, die dit aangeslingerd had met haar man, waren op vakantie, toen de tsunami toesloeg, en zij zijn nooit terug gevonden, tragisch.
Vrolijkere noot is mijn toespeling op Jari Litmanen. Ik kwam eens uit Finland, en wilde op Schiphol Finse marken wisselen voor guldens. Ik schoof mijn biljetten door dat luikje, naar een prachtig blond stuk, die het geld bekeek, het omhoog hield naar haar collega, een even lekkere griet, iets zei, waarbij zij allebei in lachen uitbarsten... Ik had niet gehoord, wat zij had gezegd, en voelde me knap voor lul staan, met twee van die schaterende meiden, aan de andere kant van het glas...
Toen zij wat bedaard waren, zette die juffrouw haar microfoon open, en verontschuldigde zich, de tranen van het lachen nog weg vegend....
De grap was, dat zij onder elkaar Finse marken als " Jari- geld" betitelden...., en dat schijnbaar erg leuk vonden.... Domme ganzen....!!!
Hartelijke groet, George